آئین مستان

این ها به جای اینکه برایت دعا کنند

کف می زنند تا نفست را فدا کنند

یا جای اینکه آب برایت بیاورند

همراه ناله ی تو چه رقصی به پا کنند

باید فرشته ها، همه با بال های خود

فکری برای چشمِ پر اشک رضا کنند

هر چند تشنه ای ولی آبت نمی دهند

تا زودتر تو را ز سر خویش وا کنند

این قدر پیش چشم همه دست و پا مزن

اینها قرار نیست به تو اعتنا کنند

بال فرشته های خدا هست پس چرا؟

این چند تا کنیز تو را جابجا کنند

حالا که می برند تو را روی پشت بام

آیا نمی شود که کمی هم حیا کنند

تا بام می برند که شاید سر تو را

در بین راه، با لبه ای آشنا کنند

حالا کبوتران پر خود را گشوده اند

یک سایبان برای تنت دست و پا کنند

علی اکبر لطیفیان

سوخت از زهر هلاهل جگرم مادر جان

تیره شد روز به پیش نظرم مادر جان

من در این حجره ‏ى در بسته خود مى ‏پیچم

كس نداند كه چه آمد به سرم مادر جان

نكشد گر كه مرا زهر جفا خواهد كشت

خنده‏ ى همسر بیداد گرم مادر جان

من جوادم كه به یاد تو سخن مى‏ گویم

چون ترا از همه مشتاق ترم مادر جان

همچو شمعى اثر زهر ستم آبم كرد

سوخت پروانه صفت بال و پرم مادرجان

همسرم پشت در خانه به دست افشانى

من به یاد تو و مسمار درم مادر جان

چون تو در فصل جوانى ز جهان سیر شدم

كه زده داغ تو بر جان شررم مادر جان

به لب خشك من غمزده آبى برسان

كز عطش سوخته پا تا به سرم مادر جان

شعر (ژولیده) گواهى دهد از غربت من

دوست دارم كه بیایى به برم مادرجان

شاعر:ژولیده نیشابوری

لب تشنه بود ، تشنه ی یک جرعه آب بود

مردی که درد های دلش بی حساب بود

پا می کشید گوشه ی حجره به روی خاک

پروانه وار غرق تب و التهاب بود

از بسکه شعله ور شده بود آتش دلش

حتی نفس نفس زدنش هم عذاب بود

در ازدحام و هلهله های کنیزکان

فریاد استغاثه ی او بی جواب بود

یک جرعه آب نذر امامش کسی نکرد

هر چند آب دادن تشنه ثواب بود

آخر شبیه جد غریبش شهید شد

آری دعای خسته دلان مستجاب بود

غربت برای آل علی تازگی نداشت

در آن دیار کشتن مظلوم باب بود

تا سایه بان پیکر نورانیش شوند

بال کبوتران حرم را شتاب بود

اما فدای بی کفن دشت کربلا

آلاله ای که زخم تنش بی حساب بود

هم تیغ و نیزه خون تنش را مکیده بود

هم داغدیده ی شرر آفتاب بود

خانه ی دل از غم آن آشنا آتش گرفت

یا که گویم قلب او هم از جفا آتش گرفت

زهر کینه همچو میخی روی سینه جا گرفت

سینه و قلب و همه جای شما آتش گرفت

آنقدر از چشم خود خون جگر می ریختی

تا که از هرمش همی چشم شما آتش گرفت

جای آنکه او بنوشاند تو را از آب و شیر

جای آن از زهر جسمت تا به پا آتش گرفت

گرچه می سوخت اما قبل از این ها این جگر

از غم داغ غریب کربلا آتش گرفت

سروده : جعفرابوالفتحی

مادر بیا مرغ دل من را تو پر کن

قدری بیا جان کندن من را نظر کن

تو در مدینه گفته ای عجّل وفاتی

با دست خود از این دعا بر این پسر کن

از سوز سم سوزد همی روی منیرم

تیره تماشای رخم از این شرر کن

قدری بیا رأس مرا بر دامنت گیر

این لحظه ها را پیش من امشب تو سر کن

لب تشنه باشم همچو جدم لحظه ی مرگ

کام مرا با اشک چشم خویش تر کن

این لحظه های آخرم بسیار سخت است

با خنده ات تو خستگی از من بدر کن

مادر ز سوز درب و سینه این جگر سوخت

درد خودت را جستجو در این جگر کن

امشب مرا درد خیام و آل عشق است

از پیش من تا خیمه های او سفر کن

با من بگو مادر چه بگذشته به حالت

تعریف از درد سر و درد کمر کن

هستی تو مرهم مادرم بر زخم قلبم

ای مرهم زخم دل و سینه اثر کن

جسمم به روی بام و جانم نزد بابا

فکری به حال دفن جسم محتضر کن

سروده : جعفرابوالفتحی

بِین حجره دست و پا می زد کبوتر، وای من

سوخته از زهر کین بال و پرت آقای من

چشم من می سوزد از این آتش زهر جفا

ای پدر جانم بیا و کن تو گریه جای من

من تو را گفتم که من لب تشنه ام اما چه سود

چون نمی آید صدا از این لب و از نای من

زهر کین روی جگر کرده اثر بابا ببین

آه می سوزد همی از زهر کین اعضای من

صورتم رو به کبودی می زند چون مادرم

مادرم در بین کوچه گشته بٌد همتای من

مادرم بین و در و دیوار لاغر گشته بود

همچو مادر گشته لاغر این تن و پاهای من

این دم آخر تو یاد غربت جدم بکن

از غریب کربلا خوان روضه ای بابای من

هر که خواند هر نمازش را به وقت اولش

بی گمان آید درون نامه اش امضای من

سروده : جعفرابوالفتحی